පුත්‍රයා වෙමි. දයාබර සහෝදර සහෝදරියන් කැලකගෙ සෙනෙහස සහ දයාව නිබදව ලැබුවෙමි. වෙල් ඉපනැල්ලේ දිවගිය, ඇලේ දොලේ මාලු පැටව් ඇල්ලූ, කුඹුරේ මී හරකුන්ගෙන් හාපු, පන්දම් එළියෙන් පංසල් ගිය සහ යහලුවන් සමග කළ විවිධ සෙල්ලම් මා මතකයේ තවමත් රැව් පිළිරැව් දේ. මාගේ ළමා විය ඉතා සුන්දර එකක්ම විය. ගමටම සිටි එකම දමිළ පවුල අපි වෙමු. කිසිවිටෙකත් අපට එය ප්‍රශ්ණයක් වූවේ නැත. නමුත්...1983 හටගත් ජාතිවාදි අරගලයේදි නොහික්මුණ මැරයෝ පිරිසක් මාගේ පියාට ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීම අදද මා සිහිපත් කරන්නේ රිදුනු මනසිනි. සැබෑ යථාර්තවාදී මිනිසෙකුට එසේ ප්‍රහාරයක් එල්ල කලේ ඇයි දැයි අදටත් මට නොවැටහේ. විශාල මිතුරු මිතුරියන් කැළකගේ හිතවතෙකු වීමට තරම් මා වාසනාවන්තයෙකු වූවෙමි. මිතුරන් සමග විශාල ප්‍රමාණයේ සරුංගල් වෙල් යායේ දුව පනිමින් යැවූ හැටි තවමත් මතකයේ රැදී පවතී."වාසන්" යන නම වැහැර ගමේ කා අතරත් ජනප්‍රිය නාමයකි. පාසලේ පංති නායක කම සේම නිවාස නායක කමද හෙබ වූ මා ගමේද විවිධ සමිති වල නිල තල දැරුවෙමි. අපොස (සා.පෙළ) සමත් ව මිතුරන් හා සමාජ සේවා කටයුතු වල නිරත වූවෙමි. ගමේ යෞවන සමාජයේ සභාපති තේරීමේ නිළවරණයේදී මා හට ඡන්ද 102 ක් සහ අනෙක් තැනැත්තාට ඡනද 02ක් ලැබීම අදද මා සිහිපත් කරන්නේ මහත් ආඩම්බරයෙනි.මුලු රටම වෙලාගත් භීෂණ සමයක අපි ද යෞවනයෝ වූවෙමු. 1989 භීෂණ සමයේදී මා ඇතලු මිතුරන් 18 දෙනෙකු යුද හමුදාවට බැඳිම සදහා මූලික සම්මුඛ පරීක්ෂණ සදහා ගියේ සහතිකපත් බඩේ සගවා‍ගෙන යාමෙනි. සියලු පරික්ෂණ අවසානයේ මා සහ තවත් මිතුරෙකු තෝරාගන්නා ලදී. එය මා දිවියේ ලද විශාල භාග්‍යයකි. මව්බිම, ගෞරවය, සේවය යන තේමාව යටතේ ශ්‍රීලංකා යුද හමුදා ඉංජිනේරු බළකාය වෙත 1992.04.17 වන දින බැදුනෙමි. එක් භීෂණයක නිමාවත් සමග ඇරඹි දෙවන ඊළාම් යුද්ධයේ ඇරබුමත් එක්කම පලාලි ක්‍රියාන්විත ප්‍රදේශ‍යේ ක්‍රියාන්විත රාජකාරිවල යෙදිමේ විරල අවස්ථාව මටද හිමි වුනි. එහිදී ජොනී බට්ටන්ට හසුව පාද අහිමි වුන මිතුරන් අදද මා සිහිපත් කරන්නේ රිදුනු මනසින් යුතුවය. අදද අපි ඔවුනට ණයගැති වන්නෙමු.
1992.07.10 වන දින පලාලි ඉඩෙයිකාඩු ඉදිරි ආරක්ෂක වලල්ලේ මා රාජකාරියේ නියැලී සිටියෙමි. එදින 0300 පැයට පමණ එක් වරම අප ආරක්ෂක වලල්ලට දැවැන්ත ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයක් එල්ල විය. අපිද ප්‍රති ප්‍රහාර එල්ල කළෙමු. ප්‍රහාරය ක්‍රමයෙන් දරුණු වන්නට විය. මම ද ඉදිරියට වෙඩි තබමින් සිටියෙමි. එක්වරම මා සිටි බංකරයට පිටුපසින් වෙඩි වරුෂාවක් එල්ල වන්නට විය. මාරාවේෂ වූ ත්‍රස්තවාදීන් පිරිසක් අප ආරක්ෂක වලල්ල තුලට ඇතුලු වී ඇති බව මා හට තේරුම් ගැනීමට ඒ හැටි වේලාවක් නොගියේය. ඒ සමගම මා
ගේ හිසට වෙඩි ප්‍රහාර දෙකක් වැදුනි. ඔලුව දෙදරුම් චුන්නේය.ගතවූවේ නිමේෂයකි. මාගේ වම් පාදයේ ඉහළ බාහුවට සහ දකුණු අතේ උරහිස් සංධියට වෙඩ් ප්‍රහාර දෙකක් එල්ල වුනි. උනු ලේ දහරා සිරුර දිගේ පෙරී ගත රත් පැහැ ගැණුනි. මා බංකරය තුල දිගෑදී දෑතින් ගිල්හුණු ගිනි අවිය නැවතත් දෑතේ රුවා ගතිමි. දල්වන ලද විදුලි පන්දමක් බංකරය තුලට දමා ත්‍රස්තයින් දිගටම වෙඩි තබමින් පැමිනි අතර, මාද ප්‍රති ප්‍රහාර එල්ල කලෙමි. ත්‍රස්තයින් දෙදෙනෙකු මා සිටි බංකරය තුලට වෙඩි තබමින් පැමිනි අතර, ජීවිතයේ අවසාන මොහොතේ හෝ එකෙක් දෙන්නෙක් මරාගෙන මැරෙනවා යන සිතූවිල්ල පෙර දැරිව සටන් කලෙමි. මා හට මීටර් දෙකක්වත් නොමැති තරම් ආසන්නයට පැමිණි ත්‍රස්තයින් දෙදෙනාට මා වෙඩි තැබු‍වෙමි. එක් ත්‍රස්තයෙක් බංකරය තුළම මැරී වැටුණී. අනෙකා අනෙකා වෙඩි කාගෙනම අත් බෝම්බයක් මා සිට් බංකරයට විසිකර පලා යන ලදී. මගේ පෙර වාසනාවකට එය පුපුරා නොයන ලදී.උණු ලේ දහරා ගත දිගේ පෙරී දෙරණ සිප ගනිද්දී , මා බංකරයෙන් එළියට බඩගා පැමිණියෙමි. කෙතරම් රුධිරය වහනය වුවද පයවි සිහියෙන් සිටි මා කිලෝමීටරයක් පමණ පිටුපසින් තිබූ තිබූ මෝටාර් අංඝණය වෙත සෙමින්.. සෙමින් ඇදුනෙමි. එහිදී මා රෝහල් ගත කරණ ලදී ගත තැවරුන උණු ලේ ශක්තියක් කර ගනිමින් මාරාවේශ වූ යක්ෂයාගෙන් එදා මා ජීවිතය ගලවා ගත්තේ එලෙසිනි. යුද හමුදා රෝහලේදී මා හට උදව් උපකාර කල ආබාධිත සහෝදර සෙබලුන් අදද මා සිහිපත් කරන්නේ මහත් භක්තියෙනි. දැක් වූ වීරත්වය සහ අභීත බව ඇගයීමක් වශයෙන් හිටපු ජනාධිපති තුමිය විසින් රණ ශූර දචක්කම මා හට පිරි නමන ලදී.
